Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ … ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ.

Το βλέπω, το ακούω, το διαβάζω. Και τρομάζω. Ο κόσμος αλλάζει. Αλλάζει συμπεριφορές. Αλλάζει αποφάσεις. Αλλάζει συνήθειες.

Το χειρότερο είναι πως αυτές οι αλλαγές με αγγίζουν. Με ταρακουνούν. Με επηρεάζουν. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι μπορώ να τις εξηγήσω. Γιατί τις βιώνω κι εγώ ο ίδιος, αφού κανένας δεν εξαιρείται από αυτές πλέον.

Γιατί βλέπω γύρω μου τις αιτίες που προκαλούν αυτές τις αλλαγές. Αιτίες  με βάρος που συνθλίβουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Αιτίες  με βάθος που διαπερνούν τις ηθικές αξίες. Αιτίες με εύρος που απλώνονται στην καθημερινότητα που έχει επηρεάσει και τη δική μου ζωή.

Τρομάζω που βλέπω ανθρώπους σκυθρωπούς. Που αρκεί το παραμικρό για να προκαλέσει εκρήξεις οργής. Που τους νοιώθω απελπισμένους. Που τους βλέπω να μαζεύουν σκουπίδια. Που αφουγκράζομαι αναστεναγμούς. Που ακούω πλειστηριασμούς. Που διαβάζω εράνους .

Τρομάζω που διακρίνω τυχοδιωκτισμούς. Χωρίς στόχο. Χωρίς προοπτική. Με μόνο όπλο την επιβίωση. Όχι μόνο την οικονομική. Αλλά και την πολιτική. Και όχι μόνο την πολιτική στη χώρα μου γενικά. Αλλά και την πολιτική στον τόπο που ζώ. Στη μικρή κοινωνία που μεγάλωσα. Που βλέπω να απελευθερώνονται φιλοδοξίες επειδή κάποιος στα κεντρικά απελευθέρωσε τα εκλογικά συστήματα.

Τρομάζω που βλέπω ένα κράτος ενάντια στον πολίτη. Γιατί,όπως και ο πολίτης αγωνίζεται και αυτό για να επιβιώσει. Και αδιαφορεί αν ο πολίτης μπορεί να το στηρίξει. Αρκεί να μπορεί να σταθεί εκείνο μόνο όρθιο. Ένα κράτος που μοιράζει ελπίδες  για να εξαγοράσει συνειδήσεις. Ένα κράτος που πληγώνει ψυχές. Ένα κράτος που στερεί και στερείται από οράματα. Ένα κράτος όμως που εμείς οι ίδιοι στήσαμε. Με τις επιλογές μας. Με την πρακτική μας.

Τρομάζω που βλέπω σήμερα τα παιδιά μας να μεγαλώνουν με παιχνίδια βίας. Που τα μεταφέρουν στη συμπεριφορά τους. Και οδηγούν κάποια άλλα στην αυτοκτονία. Και αναζητώ τον Ντόναλντ , τον Ποπάϋ, τον Γκούφη που μεγάλωσαν εμάς και έφυγαν διωγμένοι από τη σύγχρονη αντίληψη της  διαπαιδαγώγησης. Αυτή που κάνει τα παιδιά νευρικά. Που ζητούν τα πάντα. Που ενοχλούν τους πάντες. Που κάθε χρόνος ζωής τους είναι και ένα μέτρο απόστασης από τους γονείς τους.

Τρομάζω, ναι. Και στέλνω το μυαλό μου στο παρελθόν αναζητώντας  παρηγοριά. Και βρίσκω το Σωκράτη έτοιμο να πιεί το κώνειο που κάποιοι του έδωσαν τότε, ώστε κάποιοι άλλοι αργότερα ( κι εμείς μαζί) τον αναγνώρισαν ως  φιλόσοφο, δάσκαλο και καθοδηγητή. Και γυρίζοντας πίσω προς το σήμερα, σταματώ στις φυλακές του Ναυπλίου για να δώ στο κελί τον Κολοκοτρώνη που κάποιοι τότε τον φυλάκισαν, ώστε κάποιοι άλλοι αργότερα ( κι εμείς μαζί) τον αναγόρευσαν σε εθνικό ήρωα και γενναίο μαχητή της ελευθερίας.

Δεν παρηγορήθηκα. Μελαγχόλησα. Αλλά και πείσμωσα. Δεν μας αξίζει αυτό. Δεν πρέπει να ζήσουμε μαζί του. Και δεν θα ζήσουμε. Αν σήμερα κιόλας, κάνουμε την αυτοκριτική μας. Αν γνωριστούμε καλύτερα με τον εαυτό μας.Αν χαμογελάσουμε στο γείτονα. Αν τιμήσουμε τη φιλία. Αν σπείρουμε την ειλικρίνεια. Αν γευτούμε τον καρπό της αλήθειας. Αν διώξουμε την απόγνωση. Αναναγνωρίσουμε την αξία του διπλανού μας. Αν έχουμε τη γενναιότητα να παραδεχτούμε την υπεροχή κάποιων , να ανεχτούμε τα λάθη κάποιων άλλων, να κατανοήσουμε την αδυναμία, να σκύψουμε ακόμα και στα προβλήματα που δεν μας αγγίζουν, να πάψουμε να κολακεύουμε τον από πάνω και να καταπιέζουμε τον από κάτω.

Με αυτή τη γενναιότητα μόνο μπορούμε να πολεμήσουμε το φόβο. Να πάψουμε να τρομάζουμε. Να αντιδρούμε. Να κρυβόμαστε. Να είμαστε άνθρωποι. Και Έλληνες!

ΝΟΤΗΣ ΜΑΡΤΑΚΗΣ